و ای کاش خیّرین دردها را دوا می‌کردند و خیر این فوتبال را نمی‌خواستند!
کمک خیّری برای ممانعت از حضور محمدرضا خلعتبری در لیگ امارات مصداق بارزی است برای مثل چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است.
همه دارند تلاش می کنند محمدرضا خلعتبری در لیگ امارات بازی نکند و به ایران بازگردد، همانطور که نگذاشتند جواد نکونام به لیگ این کشور برود و او نرفت و ماند.
تلاش برای اینکه او در لیگ امارات با نام جعلی ع ر ب ی بازی نکند، قابل تحسین است اما باید دید بهای این کار چقدر است. بازیکنی که مدعی است، قبل از مشخص شدن نام لیگ امارات با تیم عجمان قرارداد بسته بهای فسخ قراردادش چیزی بالغ بر 3 میلیارد تومان است. بله، 3 میلیارد تومان!
او باید برگردد تا در لیگی با نامی «منحوس» بازی نکند و غرامت فسخ قراردادش را هم نه باشگاه خواهانش، بلکه فردی خیّر تقبل کرده است. خیّری حاضر شده کار خیر کند و این بار کار خیرش ممانعت از حضور یکی بازیکن در لیگ امارات است. بهای کار خیر هم کم نیست، یک میلیون دلار.
یعنی در ایران هیچ کار خیری نیست که این فرد خیّر حاضر شده است پول بدهد خلعتبری در امارات بازی نکند؟! بهای بازیکن نکردن خلعتبری در امارات شاید چهره خیلی ها را خندان کند.
چقدر از این یک میلیون دلار باید هزینه شود تا چهره «شیما» دخترک 6 ساله روستایی مانند گذشته زیبا شود و صورت و دستان سوخته است، جراحی شود؟ برای ترمیم زخم‌های بچه های مدرسه درودزن باید چقدر از این یک میلیون دلار هزینه شود؟ برادران روستای دارالمیزان مهر چشم انتظار کمک خیّران هستند، یعنی درد آنها گران‌تر از تحمل حضور یک بازیکن ایرانی در لیگی با هر اسمی که می‌خواهد باشد، نیست؟ یک میلیون دلار چند کودک روستایی را به آرزوی داشتن مدرسه می‌رساند؟ چند زندانی را به خانه بازمی‌گرداند؟ چند ...
اینها مشتی از خروار است و چشم نیازمندان به دست خیّرین خیره. ای کاش خیّرین دردها را دوا می‌کردند و خیر این فوتبال را نمی‌خواستند! آیا کسی حاضر است بدون نیت یک میلیون دلار بدهد و ما هم که رسانه هستیم دنبالش بدویم و برایش دست بزنیم؟ آخر چه فرض کرده‌اید ما را؟! آقای خیّر، می‌شود خیرت را در جای دیگری انجام دهی؟ فوتبالیست‌ها و مدیران و مسئولان و مربیان ما به اندازه کافی درآمد دارند؛ اما آنهایی که پول ندارند، درد دارند؛ می‌شود به فکر آنها باشید؟
